Blusens afonda en Santiago nas orixes e nas razóns do seu éxito

xoves, 18 de xaneiro do 2007 Fernando Sarasketa

Reprodutores de MP3 de Blusens

O éxito de Blusens (cualificado de “milagre” pola Facultade de Económicas da USC) é en si mesmo un manual de autoaxuda para futuros empresarios. A súa é unha historia de ruído, no mellor sentido do termo. Explicámonos: mentres a meirande parte das firmas que asisten ás feiras tecnolóxicas fican nun recollido silencio, agardando algo que nunca acontece, que é converterse en imáns de visitantes só polo simple feito de estaren alí cos brazos cruzados e agardando, a galega Blusens bate con forzas nos tambores. Se fai falla chamar a miss España para que xogue ó Excalectric, chámase, e se é preciso montar un concurso cun hulahop polo que os visitantes se vexan obrigados a pasar, móntase. A fin de contas, como sinalou José Ramón García, presidente desta firma nunha charla cos alumnos do Máster en Dirección de Comercio Exterior da USC este mércores 17, a historia de David contra Goliat, do teoricamente feble contra o teoricamente forte, debeu ser unha historia de ruído.
Dito doutro xeito: a David escoitábaselle máis.
Porque, a fin de contas, a quen ten Blusens diante, no mercado do lecer dixital? Pois non ten precisamente a catro ou cinco vellas glorias. Sony, Samsung, Toshiba, LG, Philips ou mesmo (sobre todo na actualidade) Apple co seu revolucionario iPhone non son competidores cos que se poida compartir mesa e confidencias. Porén, Blusens fai o que para moitos era imposible, e con total naturalidade: roubarlles mercado. A chave, segundo fixo saber José Ramón García, pasou en boa parte por aproveitar o nicho que quedaba ceibe entre os produtos de elevado custo que decote ofrecen as multinacionais e as estratexias de botar abaixo os prezos de empresas como Supratech ou Airis. Por aí, polo medio, é por onde se coou Blusens mentres todos estaban a ollar para outra parte. Hoxe, esta firma galega desenvolve o seu labor nunha cadea de éxitos internacionais, e todo isto dende unha cidade (Santiago, onde ten varios centros de traballo no Polígono de Costa Vella) situada lonxe dos despachos onde supostamente se toman as grandes decisións na era da Sociedade do Coñecemento.
De feito, se a nosa pegada na era tecnolóxica se medise polos sitios que atopa Google onde se fala de nós, a empresa galega obtería unha boa nota: aparece case tódolos días no apartado de “novas” e nas planas virtuais dos principais xornais do lecer dixital e de economía e, ademais, o buscador achega 145.000 espazos onde se cita “Blusens”.
A información máis recente refírese sobre todo ó lanzamento do G14, un reprodutor de música en MP3 que permite baixar música de xeito directo da Rede e que emprega a tecnoloxía Wifi e máis a Bluetooth (tecnoloxía sen fíos). Este desenvolvemento foi presentado na pasada edición do salón CES de Las Vegas e foi alí, presumiblemente entre moito ruído, onde Blusens desvelou o segredo ó mundo enteiro: un instrumento chamado “G14” que, metaforicamente falando (volvemos á teima de David e Goliat), sería como a pedra que sae voando directa cara ás cabezas de Apple e Microsoft mentres estas ollábanse entre elas e en fite. Dito doutro xeito: Blusens adiantouse.

O onte de Blusens (os comezos, non tan lonxe)

O obxectivo da Facultade de Ciencias Empresarias e Económicas era poñer perante os alumnos un caso de éxito empresarial, mais posiblemente o termo “milagre” co que se anunciaba nos corredores da escola a conferencia non resultou o máis axeitado. Foron os mesmos mestres que presentaron a José Ramón García os que salientaron o erro: “O milagre é algo que non se pode explicar, e isto si que ten explicación”. O presidente de Blusens fíxose agardar, pero cando chegou á sala de relatorios manexouse con soltura abonda (é ex alumno da Facultade, de feito). A intervención tiña causa e consecuencia: amosarlles ós alumnos que se pode competir no mercado coas grandes multinacionais nun prazo moi breve de tempo e partindo dun orzamento mínimo e, asemade, animalos a facelo. De aí que a súa intervención partira dunha imaxe, máis ca dunha frase: da foto del mesmo, visto de costas nunha habitación baleira e perante unha xanela que enche todo de luz. “Esa imaxe reflicte o que tiñamos nos comezos da empresa: nada”, dixo José Ramón. E engadiu: “En realidade, todo é posible e as orixes de calquera firma por moi potente que sexa pasan sempre polo mesmo, por ir ó notario, inscribirse como empresa e depositar no banco 3.000 euros para logo pórse dalgún xeito en marcha”. Así de sinxelo.
Porén, estes comezos non están cubertos polas néboas do paso do tempo. Aconteceron onte, por así dicilo. Máis polo miúdo hai uns catro anos, que é o tempo de “vida” de Blusens, polo menos de “vida” real no mercado, vendendo, deseñando e distribuíndo.
Unha das chaves do éxito, sinalou o presidente da firma galega, radicou en deixar que outros fixeran o que sabían facer (a ensamblaxe dos produtos) e centrarse nas tarefas nas que Blusens se podía amosar máis forte e que lle deran valor: marketing, innovación ou deseño. Hai un xeito moito máis profesional para resumir isto: externalizar procesos produtivos.
Esa foi a razón pola que Blusens procurou acordos en China. A continuación, veu un dos capítulos máis complicados de calquera iniciativa empresarial. Unha tarefa pola que tivo que pasar o 99% dos emprendedores, até aqueles que se gaban de non ter vivido esa época da vida emprendedora na que, cun traxe emprestado que non é da nosa talla, imos de banco en banco para poñer en xogo o noso poder de convicción.
Mesmo Bill Gates tivo que pasar por iso.
O caso é que o equipo e os obxectivos de Blusens, non hai moito tempo, resumíanse na seguinte escena: dous socios, dous mozos, tentando conseguir o millón de euros que lles era preciso para os acordos cos fabricantes de Extremo Oriente e vender logo equipos en España, máis polo miúdo reprodutores de DVD. Por que reprodutores de DVD? Pois porque “2002 foi o ano do DVD”. Estivo Blusens no intre axeitado e no lugar indicado? Moi probablemente: conseguiron tres puntos de venda, financiamento dos bancos e, o que é máis importante, vender tódolos equipos, feito que se traduciu na consecución dun obxectivo ó que aspira calquera empresa e non sempre acada: beneficios dende o primeiro intre. A partir de aí, a empresa entrou na espiral de éxitos. “Todo isto”, sinalou José Ramón perante o auditorio, “vén a conto para que vexades que os cartos se poden conseguir, e que o capital non debe limitar ningún proxecto empresarial”.
O presente da empresa
Se houbese no mundo un eixe da industria do lecer dixital, se puidésemos trazalo sobre o mapa, está claro que non pasaría por Santiago, nin por ningún punto da nosa terra. A experiencia de Blusens nas feiras e salóns tecnolóxicos ós que leva acudindo dende o ano 2003 (no que se animaron a alugar uns 60 metros cadrados en SIMO, fronte ós 1000 que adoitan a ocupar as grandes empresas do sector) é unha metáfora das súas –se é que existe esta mestura de termos- circunstancias xeográficas. Dito doutro xeito: que pode facer Galiza na sociedade do dixital cando nesa continua carreira de obstáculos que é o mercado do sector tódolos teus competidores son máis grandes e máis fortes? A clave está, para quen queira vela ou lela entre liñas, nos devanditos sesenta metros cadrados, a única área da superficie dunha feira tan en decadencia como SIMO que tiña visitantes.
Porén, hai outros ingredientes básicos: a imaxe de marca, por exemplo. Ou o coidado no deseño, ligado co anterior, e a proximidade ó cliente (tópico pero real).
Hoxe en día, Blusens ten 6.000 puntos de venda, cos que cobre o 80% do mercado de puntos de venda de España. Entre os seus clientes ten algúns tan importantes como El Corte Inglés, Carrefour, Alcampo, Activa, Makro, Beep, Media Market, Master ou Ocio Joven. O seu catálogo xira principalmente arredor dos reprodutores de audio e vídeo de tipo portátil e os equipos de comunicacións. Tratándose como se trata dunha empresa relativamente nova (naceu en 2002), conta tras de si coa experiencia de ter establecido un dos eixes de actividade produtiva máis singulares do panorama mundial, cunha liña que parte de Santiago (con centros de I+D e de soporte técnico no Polígono de Costa Vella) e remata en Hong Kong (onde ten oficinas inauguradas en 2006 e unha planta de produción) pasando por Madrid e Dubai, Emiratos Árabes, onde conta cunha filial.
Esta longa liña é unha liña viva, tal e como fixo saber o presidente na dita conferencia en Santiago. Que significa isto? Significa que estamos a falar dunha firma que duplica a súa actividade cada ano, que ten previsto deixar as súas sedes en Compostela por outras máis grandes preto da mesma cidade (nun prazo duns dous anos) e que en cada edición de SIMO sube un pouquiño máis o volume dos seus altofalantes, se cadra estragándolle a concorrencia a máis de un directivo de multinacional sentado seriamente no seu stand.
A fin de contas, na sociedade dos díxitos todo vai a unha velocidade de vertixe.
Déitaste logo de esforzáreste en aparentar perante clientes e competidores que a túa firma é unha multinacional (sen selo) e ó día seguinte acordas cunha multinacional entre mans. Soa raro? Pois así de rápido van as cousas na era dixital.
Tan rápido coma un truco de maxia.

PUBLICIDADE